Γιατί τελικά πολλοί γιατροί δεν αντιλαμβάνονται το άγχος;
Αναρτήθηκε από Mr. Who
Την συγκεκριμένη ερώτηση την έκανα στον εαυτό μου πολλές φορές πριν χρόνια. Όπως θα έκαναν όλοι, έτσι κι εγώ πήγα να με δει ένας γνωστός γιατρός μου. Στην ουσία θα ήταν αυτός που θα μου έλεγε τι συμβαίνει με μένα και θα μου εξηγούσε τι γινόταν. Οπότε έκατσα και εγώ και του είπα τι ένιωθα. Νόμιζα στην πραγματικότητα ότι ήμουν ένα από τα λίγα πρόσωπα στον κόσμο που αισθανόμουν έτσι όπως ένιωθα, δεν είχα καμία ιδέα. Απλά αυτός μου είπε να μην ανησυχώ και να μην δίνω σημασία. Μου έδωσε και μερικά χάπια λεξοτανίλ, τα οποία ήταν εντελώς άχρηστα. Εγώ αυτό που τόσο ποθούσα και τόσο ήθελα ήταν μια καθαρή και σωστή εξήγηση για το τι γινόταν με μένα. Απλά με το να αναφερθεί στην λέξη άγχος δεν μπορούσε να με κάνει να καταλάβω και πολλά εκείνη την στιγμή.
Εγώ τελικά κατάντησα να πηγαίνω από τον έναν γιατρό στον άλλο. Και αυτή τη φορά ήμουν σε μια τραγική κατάσταση όπου ανησυχούσα κάθε μέρα ανελλιπώς, πάλευα με τα συμπτώματά μου, απογοητευόμουν συνεχώς και πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η "μαύρη τρύπα" με ρουφούσε όλο και περισσότερο βαθιά.
Κάποια άλλη μέρα, ήμουν σε ένα ακόμα ραντεβού με κάποιον άλλο γιατρό, ο οποίος μου είχε προτείνει να μου γράψει αντικαταθλιπτικά χάπια. Εγώ δεν δέχτηκα και πολύ απλά, ως συνήθως, πάλι δεν πήρα τις απαντήσεις που ήθελα. Είχε μόλις τελειώσει το ραντεβού και καθώς βγαίνω από το ιατρείο του, από έξω καθόταν στην καρέκλα μια ήρεμη και χαριτωμένη γιαγιά μεγάλης ηλικίας. Καθώς λοιπόν περνάω από μπροστά της, με κοιτάει και μου λέει: "Αχχ αγόρι μου. Μην δίνεις σημασία σε τίποτα". Εγώ βέβαια ήμουν συγχυσμένος από το ραντεβού που είχα με τον γιατρό και δεν την πρόσεξα και πολύ καλά στα μάτια αλλά ούτε στάθηκα να της μιλήσω, απλά πέρασα από δίπλα της και προχώρησα για να φύγω, όμως παράλληλα έδωσα σημασία στα λόγια της. Τα λόγια αυτά με είχαν κάνει να νιώσω τόσο παράξενα. Σαν κάτι να "έσπασε" μέσα μου. Μετά από αυτό, άρχισα να σκέφτομαι πιο διαφορετικά για την κατάστασή μου και αυτό που συνέβη μπορείτε να το διαβάσετε μέσα στο βιβλίο μου.
Τώρα μετά από χρόνια, βλέποντας πίσω, πιστεύω ότι το ιατρικό κομμάτι έχει αποτύχει εντελώς με μένα και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχει αποτύχει σε κάτι το οποίο είναι πολύ συχνό από οτιδήποτε άλλο μπορεί κάποιος άνθρωπος να ζητήσει από τον γιατρό του. Και αυτό τελικά επιβεβαιώθηκε μέσα από τη δική μου εμπειρία, αφού παράλληλα έβλεπα και άλλους ανθρώπους να βασανίζονται με την ίδια κατάσταση ή περίπου παρόμοια. Τώρα καταλαβαίνω ότι το άγχος είναι ένα θέμα τόσο πολύ εξειδικευμένο από μόνο του και ότι οι γιατροί απλά δεν είναι εκπαιδευμένοι τόσο πολύ ώστε να ασχοληθούν με αυτό. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα μπορεί με άνεση και πλήρη κατανόηση να βοηθήσει και να εξηγήσει έστω και λίγα πράγματα για το θέμα. Δεν θα πρέπει να νιώθουμε την ανάγκη να τα κρατάμε όλα μέσα μας, ειδάλλως θα υποφέρουμε στη δική μας σιωπή και όχι τίποτα άλλο, αλλά δίχως κανένα νόημα. Για να πω και ένα καλό παράδειγμα. Οι άνθρωποι μπορούν να σας προσέξουν, να σας δείξουν συμπάθεια και να σας βοηθήσουν ενώ εσείς είστε γριπωμένοι-άρρωστοι ή έχετε σπάσει το πόδι σας για παράδειγμα. Αλλά στην περίπτωση του άγχους που δεν φαίνεται, τι γίνεται; Πιστεύω ότι πολλοί από εσάς το έχετε πιάσει το νόημα του παραδείγματος και έχετε ταυτιστεί με αυτό. Ελπίζω μελλοντικά να υπάρχει πιο πολύ συνειδητοποίηση του προβλήματος, με στόχο οι άνθρωποι να μην χρειαστεί να υποφέρουν στη δική τους σιωπή και να πάρουν την πολύτιμη βοήθεια που τόσο ποθούν πολύ πιο γρήγορα.
Και για να κλείσω με αυτό το άρθρο, θέλω να πω κάτι που με εξέπληξε. Πριν μερικές μέρες μου ζήτησε κάποιος την βοήθειά μου. Αυτός πιέζεται πολύ στον χώρο εργασίας του όπως μου είπε, μου ανάφερε τα συμπτώματά του και με ρώτησε αν τελικά όλα αυτά προέρχονται από το άγχος. Ξέρετε ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος; Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε την πρακτική του άσκηση ως γιατρός!
Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου για περισσότερες πληροφορίες στο http://www.feelokay.gr
Εγώ τελικά κατάντησα να πηγαίνω από τον έναν γιατρό στον άλλο. Και αυτή τη φορά ήμουν σε μια τραγική κατάσταση όπου ανησυχούσα κάθε μέρα ανελλιπώς, πάλευα με τα συμπτώματά μου, απογοητευόμουν συνεχώς και πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η "μαύρη τρύπα" με ρουφούσε όλο και περισσότερο βαθιά.
Κάποια άλλη μέρα, ήμουν σε ένα ακόμα ραντεβού με κάποιον άλλο γιατρό, ο οποίος μου είχε προτείνει να μου γράψει αντικαταθλιπτικά χάπια. Εγώ δεν δέχτηκα και πολύ απλά, ως συνήθως, πάλι δεν πήρα τις απαντήσεις που ήθελα. Είχε μόλις τελειώσει το ραντεβού και καθώς βγαίνω από το ιατρείο του, από έξω καθόταν στην καρέκλα μια ήρεμη και χαριτωμένη γιαγιά μεγάλης ηλικίας. Καθώς λοιπόν περνάω από μπροστά της, με κοιτάει και μου λέει: "Αχχ αγόρι μου. Μην δίνεις σημασία σε τίποτα". Εγώ βέβαια ήμουν συγχυσμένος από το ραντεβού που είχα με τον γιατρό και δεν την πρόσεξα και πολύ καλά στα μάτια αλλά ούτε στάθηκα να της μιλήσω, απλά πέρασα από δίπλα της και προχώρησα για να φύγω, όμως παράλληλα έδωσα σημασία στα λόγια της. Τα λόγια αυτά με είχαν κάνει να νιώσω τόσο παράξενα. Σαν κάτι να "έσπασε" μέσα μου. Μετά από αυτό, άρχισα να σκέφτομαι πιο διαφορετικά για την κατάστασή μου και αυτό που συνέβη μπορείτε να το διαβάσετε μέσα στο βιβλίο μου.
Τώρα μετά από χρόνια, βλέποντας πίσω, πιστεύω ότι το ιατρικό κομμάτι έχει αποτύχει εντελώς με μένα και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχει αποτύχει σε κάτι το οποίο είναι πολύ συχνό από οτιδήποτε άλλο μπορεί κάποιος άνθρωπος να ζητήσει από τον γιατρό του. Και αυτό τελικά επιβεβαιώθηκε μέσα από τη δική μου εμπειρία, αφού παράλληλα έβλεπα και άλλους ανθρώπους να βασανίζονται με την ίδια κατάσταση ή περίπου παρόμοια. Τώρα καταλαβαίνω ότι το άγχος είναι ένα θέμα τόσο πολύ εξειδικευμένο από μόνο του και ότι οι γιατροί απλά δεν είναι εκπαιδευμένοι τόσο πολύ ώστε να ασχοληθούν με αυτό. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα μπορεί με άνεση και πλήρη κατανόηση να βοηθήσει και να εξηγήσει έστω και λίγα πράγματα για το θέμα. Δεν θα πρέπει να νιώθουμε την ανάγκη να τα κρατάμε όλα μέσα μας, ειδάλλως θα υποφέρουμε στη δική μας σιωπή και όχι τίποτα άλλο, αλλά δίχως κανένα νόημα. Για να πω και ένα καλό παράδειγμα. Οι άνθρωποι μπορούν να σας προσέξουν, να σας δείξουν συμπάθεια και να σας βοηθήσουν ενώ εσείς είστε γριπωμένοι-άρρωστοι ή έχετε σπάσει το πόδι σας για παράδειγμα. Αλλά στην περίπτωση του άγχους που δεν φαίνεται, τι γίνεται; Πιστεύω ότι πολλοί από εσάς το έχετε πιάσει το νόημα του παραδείγματος και έχετε ταυτιστεί με αυτό. Ελπίζω μελλοντικά να υπάρχει πιο πολύ συνειδητοποίηση του προβλήματος, με στόχο οι άνθρωποι να μην χρειαστεί να υποφέρουν στη δική τους σιωπή και να πάρουν την πολύτιμη βοήθεια που τόσο ποθούν πολύ πιο γρήγορα.
Και για να κλείσω με αυτό το άρθρο, θέλω να πω κάτι που με εξέπληξε. Πριν μερικές μέρες μου ζήτησε κάποιος την βοήθειά μου. Αυτός πιέζεται πολύ στον χώρο εργασίας του όπως μου είπε, μου ανάφερε τα συμπτώματά του και με ρώτησε αν τελικά όλα αυτά προέρχονται από το άγχος. Ξέρετε ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος; Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε την πρακτική του άσκηση ως γιατρός!
Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου για περισσότερες πληροφορίες στο http://www.feelokay.gr
Geia sas me Lene ari.exo apoprosopopoisi 1 xrono niotho οτι δεν ειμαι ανθρωπος αλλα ρομποτ ισως εξωγηινος η ακομα και ζωο οπως σκυλο εσυ τι πιστευεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Άρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να διαβάσεις στο αντίστοιχο άρθρο όσον αφορά το σύμπτωμα αυτό, καθώς και τα σχόλια άλλων ανθρώπων με τις απαντήσεις μου ώστε να έχεις κάποια εικόνα για ποιό λόγο συμβαίνουν αυτά που νιώθεις. Το συγκεκριμένο άρθρο που έκανες το σχόλιό σου αναφέρεται σε άλλο θέμα.
Σε ενημερώνω όμως ότι δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό αυτό που νιώθεις και πρόκειται απλά για ένα πάρα πολύ κουρασμένο μυαλό με βάση το άγχος που παίζει τα κόλπα του σε σένα. Θα φύγει με τον καιρό, όμως θα πρέπει να σταματήσεις να ανησυχείς και να φοβάσαι για όλα αυτά ώστε να δώσεις χρόνο και χώρο στο μυαλό και το σώμα σου ώστε να προχωρήσουν προς τα εμπρός.
Να είσαι καλά.
Geia sas niotho Kai ego to idio oti Mporei na eimai zwo I eksoginos auto ti einai ?
ΑπάντησηΔιαγραφήKai ego to idio niotho out eimai zwo I rompot auto ti eimai?panos
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποφέρω από το σύνδρομο long covid μετά τη νόσηση μου εδώ και 4 μήνες. Οι περισσότεροι γιατροί που πήγα δεν μου είπαν τιποτα για αυτό και τελικά ένας γιατρος που επισκέφθηκα για κάποιο από τα συμπτώματα μου, μου είπε πως όλα όσα έχω είνι long covid. Κρίσεις άγχους, κατάθλιψη, τριχόπτωση, ζαλάδες, υποταση, κόπωση είναι μερικά μόνο απο τα συμπτώματα. Ένας παθολογος μου είπε ότι εχω αγχωδη διαταραχη και μου είπε να παρω αντικαταθλιπτικά. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω... είναι δυνατόν γιατροι και δη παθολογοι να σου γραφουν αντικαταθλιπτικά για long covid; Κανείς απο αυτους δεν μου πρότεινε να κανω εστω ψυχοθεραπεια... Θελω πολυ να τα καταφερω χωρις χαπια και να επανελθω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Πάνο,
ΔιαγραφήΔεν μπορώ να εκφέρω γνώμη πάνω σε ιατρικά θέματα διότι ΔΕΝ είμαι γιατρός ούτε τον παριστάνω.
Όσο για τα συμπτώματα που είπες, εφόσον δεν υπάρχει κάτι παθολογικό και έχεις κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις, είναι από το άγχος και η βάση είναι αυτή. Τώρα σχετικά με το σύνδρομο αυτό δεν γνωρίζω κάτι για να σου πω.
Σχετικά με τα φάρμακα και εδώ δεν μπορώ να σου πω τι θα κάνεις. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Αν πιστεύεις ότι σου κάνουν καλό τότε είναι εντάξει. Αν πάλι θέλεις να κάνεις προσπάθεια χωρίς αυτά τότε είναι στο χέρι σου. Όμως γενικά όλα αυτά τα συμπτώματα έχουν ως βάση το άγχος και αν διαβάσεις την ιστοσελίδα μου καθώς και τις απαντήσεις μου εδώ στο ιστολόγιο μου σε άλλους ανθρώπους θα έχεις μια εικόνα σχετικά με το θέμα. Επίσης αν θέλεις μπορείς να αγοράσεις το βιβλίο μου ώστε να έχεις όλες τις πληροφορίες και απαντήσεις για να προχωρήσεις προς τα εμπρός στην πλήρη ανάκτηση.
Όλα θα πάνε καλά και μην ανησυχείς για τίποτα. Σου εύχομαι τα καλύτερα.